آکستر

اول صبح جملاتی خوندم که فکر کردم بد نیست تو وبلاگم بگدارم و داشته باشم:

تو هر نقطه از زندگی‌ت که هستی شروع کن!

از هر چی که داری استفاده کن!

و اونچه که در توانت هست رو انجام بده!

واقعا جملات عمیقی هستند و هر چقدر سنم بالاتر می‌ره بیشتر به عمق این جملات پی می‌برم. خیلی‌ها منتظر یه روز موعود هستند تا کار و بارشون رو شروع کنند. مثلا می‌گن الان نه، از شنبه شروع می‌کنم! الان نه، دو سه ماه دیگه! الان نه، چهار سال دیگه! غافل از اینکه آدم از فردای خودش بی‌خبره. یا خودم تا مدت‌ها فکر می‌کردم باید همه‌ی امکانات رو داشته باشم تا بتونم کار کنم. در حالی که اصلا این طور نیست و آدم قدم به قدم رشد می‌کنه و وسایل مورد نظرش رو تهیه می‌کنه. هیچ آدم موفقی از همون اول همه ابزارهای کار و پیشرفت رو نداشت. و از همه مهم‌تر جمله‌ی آخره! مثلا وقتی بلد نیستیم نقاشی بکشیم تمرین می‌کنیم. اگر این کاره هستیم که هیچ، ولی اگر این کاره نیستیم باید بریم سراغ کاری که در توانمون هست. اونچه که استعدادش رو داریم.

وقت رو نباید تلف کرد. چون یک روز می‌رسه که حسرت گذشته رو می‌خوریم و می‌بینیم هیچ وقت شروع نکردیم! قدر داشته‌هامون رو ندونستیم! و اونچه که در توانمون بود رو انجام ندادیم!!