آکستر

کجا برم؟ جایی که به ظاهر آدم گیر ندن و هر طور که دلم خواست بپوشم. جایی که به سبک زندگی‌م کاری نداشته باشند و یه عالمه فضول باجی و فضول باشی سرشون تو زندگی‌م نباشه. جایی که به حواشی نپردازند و حاشیه پررنگ‌تر از متن نباشه و بتونم با خیال آسوده کار کنم و کار کنم و کار کنم و نتیجه زحماتم رو ببینم، نه اینکه سه شیفت کار کنم و جایی برای خلاقیت و طرح‌های بکر نمونه و خسته و کوفته روزم رو شب کنم! جایی که من رو عنوان انسان ببینند، نه برده‌ای که باید با حداقل‌ها بسازه.

آره، خیلی وقته به رفتن فکر می‌کنم. تصمیم آسونی نیست. گذشتن از خانواده و دوستان و سرزمینی که دوستش داری آسون نیست. اما چاره چیه؟ مگه چقدر عمر می‌کنیم که وقت باارزشمون رو صرف ابتدایی‌ترین حقوقمون بخوایم بکنیم؟ چند سال باید بگذره تا این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های احمقانه کنار گذاشته بشه؟ دلم می‌خواد طوری زندگی کنم که دوست دارم، نه اون طور که برام تعیین کردند.