آکستر

موسیقی سهم بزرگی تو زندگی‌م داره. به خصوص موسیقی بی‌کلام و تک‌نوازی با پیانو کاری با من می‌کنه که هیچ بنی بشری نمی‌تونه. تو اوج عصبانیت باشم و به نوای ملکوتی پیانو گوش کنم چنان آروم و خالی می‌شم که حد نداره. یه جور حس سبکی بهم دست می‌ده و تنهایی. انگار همه مشکلات کوچیک و قابل حل می‌شن.

همیشه دلم می‌خواست یه پیانو می‌داشتم و تو روزهای سخت زندگی‌م سراغش می‌رفتم و مثل یه دوست باهاش درد دل می‌کردم. یعنی فقط شنونده محض نمی‌بودم و خودم هم دستی تو کار می‌داشتم. نمی‌دونم در آینده چه اتفاق‌هایی می‌افته و آیا اونقدر وضعم خوب می‌شه که بتونم یه پیانو داشته باشم یا نه، ولی این یکی از آرزوهامه و برای رسیدن بهش دارم تلاش می‌کنم.